Συνέσιος

I

Άγιος της Αν. Ορθόδοξης Εκκλησίας, που μαρτύρησε στα χρόνια του Διοκλητιανού (284-305). Η μνήμη του τιμάται στις 3 Ιανουαρίου, μαζί μ’ εκείνη του Θεόπομπου, που μαρτύρησε μαζί του.

II

Επίσκοπος της Κυρηναϊκής Πεντάπολης, που έζησε στο τέλος του 4ου και στις αρχές του 5ου αι. Γεννήθηκε στην Κυρήνη από παλιά δωρική οικογένεια και σπούδασε στην Αθήνα και στην Αλεξάνδρεια, όπου υπήρξε μαθητής και θαυμαστής της νεοπλατωνικής φιλοσόφου Υπατίας. Παρόλο που προσήλθε στο χριστιανισμό και έγινε και επίσκοπος, έμεινε πάντα βαθιά επηρεασμένος από την ελληνική νοοτροπία και το κλασικό πνεύμα. Με ειλικρινή αγάπη για την αυτοκρατορία και ιδιαίτερα για την πατρίδα του Κυρήνη, αγωνίστηκε με ξεχωριστό ζήλο για να αποτρέψει κινδύνους και να καλυτερέψει τις συνθήκες ζωής των συμπατριωτών του. Το 399 έρχεται, ως απεσταλμένος της Κυρήνης, στην Κωνσταντινούπολη, όπου, για να πετύχει την ελάττωση της φορολογίας της ιδιαίτερης πατρίδας του, μένει τρία χρόνια. Έχει, έτσι, την ευκαιρία να ζήσει αμεσότερα το μεγάλο πρόβλημα της διείσδυσης των Γερμανών στον στρατό και στη διοίκηση και τις φοβερές της συνέπειες. Η απαράδεκτη αυτή δύναμη του γερμανικού στοιχείου του προκαλεί την αγανάκτηση, που εκδηλώνεται στην ομιλία του Περί βασιλείας –ένα αντιγερμανικό μανιφέστο– όπου, ενώ συμβουλεύει το βασιλιά Αρκάδιο να απαλλαγεί από τις βλαβερές επιρροές της αυλής, τονίζοντας πως η σπουδαιότερη αρετή για ένα βασιλιά είναι η φρόνηση, προβάλλει τον κίνδυνο της διείσδυσης του «βάρβαρου γερμανικού στοιχείου» και γίνεται έτσι υπέρμαχος των απόψεων του αρχηγού του αντιγερμανικού κόμματος Αυρηλιανού, τον οποίο εκθειάζει στον αλληγορικό του λόγο Αιγύπτιος ή Περί προνοίας, παρουσιάζοντας τους αγώνες του και τις αντιδράσεις εναντίον του. Το 410 ο Σ., ύστερα από επιμονή των συμπατριωτών του, γίνεται επίσκοπος Κυρήνης και αναλαμβάνει ζωηρότερο αγώνα εναντίον των εχθρών της πατρίδας του· πρώτα εναντίον του τότε διοικητή της Κυρήνης, φοβερού βασανιστή, Ανδρόνικου και ύστερα εναντίον των Αφρικανών, που με τις αδιάκοπες επιδρομές τους αφανίζουν τον ελληνισμό της Κυρήνης. Στον τελευταίο αυτό αγώνα, όπου ο Σ. μάχεται σκληρά –παρόλη την επισκοπική του ιδιότητα– ως αρχηγός της άμυνας, εγκαταλείπει τη ζωή, κάπου μεταξύ 413-15, όταν και η Κυρήνη χάνεται για τον ελληνισμό. Οι επιστολές και οι ομιλίες του, γεμάτες δύναμη και περιεχόμενο, είναι όχι μόνο ο καθρέφτης της ελληνικής του ψυχής, αλλά, ταυτόχρονα, πηγές πολύτιμες για την ταραγμένη εποχή της βασιλείας του Αρκάδιου.

III

Όνομα Βυζαντινών στρατηγών.

1. Βυζαντινός στρατηγός που έζησε στα χρόνια του Αλέξιου A’ Κομνηνού. Νίκησε τους Πατζινάκους (1091) και αιχμαλώτισε χιλιάδες άντρες τους. Ο Σ. πρότεινε στον αυτοκράτορα τη σφαγή τους αλλ’ ο Αλέξιος A’ αρνήθηκε με αγανάκτηση. Ο Σ. ωστόσο, παρακούοντας τον αυτοκράτορα, πραγματοποίησε τη σφαγή, χωρίς τελικά να τιμωρηθεί, γιατί οι στρατιωτικοί εγκρίνανε την πράξη του με το δικαιολογητικό ότι ήταν επικίνδυνη η παραμονή τόσων αιχμαλώτων σε στρατόπεδο όπου διαβιούσαν τόσοι, κατάκοποι από τις μάχες, στρατιώτες της αυτοκρατορίας.

2. Σ. Λέων. Διετέλεσε στρατηγός στα χρόνια του Ανδρόνικου A’ Κομνηνού (1183-1185). Πήρε μέρος σε στάση στην Προύσα εναντίον του αυτοκράτορα. Για την ανταρσία του αυτή θανατώθηκε μαζί με τους αρχηγούς της στάσης.

Διάφορα αντικείμενα από την ατομική πείρα μπορούν να προκαλέσουν διάφορες εικόνες ανάλογα με τους καθορισμένους κανόνες που διέπουν το συνειρμό παραστάσεων. Με την απεικόνιση μιας καράφας κόκκινου κρασιού ο σχεδιαστής συσχέτισε εκείνην του σταφυλιού, του ποτηριού, της κανάτας και της καράφας του άσπρου κρασιού.

IV

Όνομα δύο κληρικών και λογίων.

1. Σ. ο Ελληνικός. Άκμασε γύρω στο 1670 και διακρίθηκε για τα ποιήματα του και, κυρίως, τα επιγράμματα. Έγραψε και ελεγεία και ίαμβους.

2. Σ. Γιάννου. Καταγόταν από τη Σάμο. Το 1911 έγινε ηγούμενος της μονής της Αγίας Τριάδας στην πατρίδα του. Έγραψε Μελέτη περί του εν Σάμω Ευπαλινείου ορύγματος, Το Ευαγγέλιον του λαού, Αρμονία και θειότης του Ευαγγελίου και Μουσικόν εκλόγιον ιεράς υμνωδίας.